Ustalając połączenia gwintowane niezbędna jest znajomość zagadnień teoretycznych znanych z geometrii wykreślnej wśród których jednym z ważniejszych jest termin linii śrubowej. Najprościej można powiedzieć, że linia śrubowa jest niczym innym jak torem punktu poruszającego się ruchem jednostajnym po tworzącej walca lub stożka obrotowego, podczas gdy tworząca ta obraca się ze stałą prędkością kątową dookoła osi stożka lub walca. I właśnie ta oś określana jest mianem osi linii śrubowej.

W zależności od kierunku ruchu punktu po tworzącej walca oraz od kierunku obrotu tej tworzącej możemy otrzymać linię śrubową prawą lub lewą, a więc śrubę z gwintem prawo- lub lewostronnym.  Linie śrubowe charakteryzują się między innymi:

- średnicą

- skokiem

- kierunkiem nawinięcia.

Jeżeli prostokąt ABCD (zaznaczony kolorem czerwonym na zamieszczonym poniżej rysunku) będzie się poruszał w taki sposób, że punkty C i D będą przemieszczały się po liniach śrubowych, nawiniętych na boczną powierzchnię walca, a płaszczyzna prostokąta będzie stale przechodziła przez oś walca, to prostokąt ten zakreśli bryłę zwaną gwintem prostokątnym. Walec wraz z nawiniętym na nim gwintem nazywamy śrubą. Prostokąt ABCD nazywamy zarysem gwintu.

Średnicę linii neutralnej, po której przemieszczał się wierzchołek A lub B prostokąta nazywamy średnicą nominalną dn śruby.

Walec, na którym gwint jest nawinięty, nazywamy rdzeniem śruby, a jego średnicę oznaczamy symbolem dr.

Skok h linii śrubowej nazywamy skokiem śruby.

Oprócz średnic dn i dr wyróżnia się ponadto średnicę podziałową dp.

srednica podzialowa sruby

średnicę podziałową śruby można obliczyć według następującego wzoru:

dp = dr + dn / 2